LAPLAND
Daar is onze reis naartoe gegaan in februari 2011. Meerbepaald ISO-SYÖTE.
Naar deze laatste gaat onze voorkeur naar uit. Als we nu nog eens zouden terug gaan naar Lapland, gaan we zeker de mogelijkheid eens bekijken om een 4 of 5 daagse trektocht te doen met de Husky's.
Als je je slede aan het voorbereiden bent zwijgen de honden geen seconde. Ze zijn zo gefocust op het vertrek, en voor het "ding" te doen waar zij voor opgeleid zijn.
Eenmaal als je vertrokken bent hoor je enkel nog het schuiven van de slede over de sneeuw. En voor de rest....stilte. Geen akelige, maar een zalige stilte. Meestal zat Liesje voorin de slede en stond ik aan het roer. "Roer" is wel niet het juiste woord eigenlijk, en trouwens van sturen kwam er niet veel aan te pas. We hebben enkele tochten gemaakt met de hondenslede, maar de laatste was een tocht waar we bijna de ganse dag onderweg waren. In een groep met 5 andere slede's hingen we ergens in het midden. Dus onze honden moesten gewoon de voorganger volgen.
Je moest gewoon goed uitkijken wanneer er ergens een stop werd ingelast door de gids die met zijn honden helemaal op kop reed. Want als je dat niet in de smiezen had, zouden je honden gewoon erop en over uwe voorganger vliegen. Remmen staat niet in hun woordenboek.
En met "how" te roepen ben je ook al niet veel verder. Want ik heb me laten vertellen dat de meeste honden op geen enkel commando luisteren. De gids zelf heeft dan wel een leider vooraan zijn slede hangen die bepaalde commando's wel begrijpt. Maar van zulk een honden zijn er natuurlijk niet veel. Onze honden moesten gewoon de koploper volgen.
En als je dan eens moest stoppen, moest je ervoor zorgen dat je op een weerlicht met je ene voet (of als je niet genoeg eigen gewicht bij hebt met je twee voeten) op een ijzeren u-balk die achteraan en onder aan de slede hangt plaats nam. Aan die u-balk hangen langs beide zijde ijzeren pinnen die je dan de sneeuw in duwt en zo de snelheid verminderd. En als je dan geluk had stond je nog stil op enkele centimeters van je voorganger.
Diezelfde u-balk moest je ook inhouden als de kudde weer vertrok. Maar dan is de moeilijkheidsgraad nog wat hoger. Hou die honden maar eens in het bedwang als ze mogen gaan rennen. Gewoonweg bijna niet te doen !!!
Die honden zijn geboren om te rennen, dat is hun leven.
Halverwegen werd er dan gestopt om een lekkere snack. Je kwam dan aan een houten hutje ergens in the middle of nowhere waar een serieus kampvuur werd aangemaakt midden in die hut. Op enkele minuten tijd moesten we al een laag kledij uitspelen want het werd er zo goed warm.
We kregen allemaal een houten stokje waaraan een punt geslepen was, en aan de punt werd er een soort van lookworst(cervela) geprikt. En dan was het barbequetijd. Nadat je zag dat het sap uit de worst begon te druppelen was hij klaar om verorberd te worden.
En lekker dat dit was !!! Ik weet nu nog altijd niet wat voor vlees het was. Het zag eruit als een lookworst, maar veel lekkerder.
Aan de rand van het kampvuur werden dan een soort van dougnuts warm gemaakt. Als ik me niet vergis werden ze "pulla" genoemd. Zeer zoet, maar ook heel lekker.
De mensen ginder eten veel zoete dingen. Ze doen dit om een goede laag stevigheid te kweken voor de koude winters.
Hou je meer van snelheid, durf en actie dan moet je zeker de tochten maken met de sneeuwscooters.
Liesje en ik hadden de voorkeur gegeven om elk op onze eigen sneeuwscooter te kruipen. Het was wel een beetje duurder, maar dan was de actie ook zoveel te groter. Als je alleen rijd kun je natuurlijk de snelheid nog wat opvoeren.
Je schaats over wegen, maar ook over bevroren meren. Dat je daar "overvliegt" merk je pas wanneer je het toerental de hoogte in kunt jagen, want dat zijn natuurlijk uitgestrekte vlaktes waar geen enkele boom gevaar kan betekenen om tegen te botsen.
Want je moet zeker geconcentreerd zijn als je met die machientjes speelt. Een meisje dat we daar hebben leren kennen had de pech om een boom tegen te komen die niet aan de kant wou, wat haar toch een barst in haar bekken opleverde en een borg van 500 euro door de neus zag boren.
Ze hebben haar toen met een speicaal team moeten komen repatriëren. D.w.z dat er enkele personen met een sneeuwscooter achterna komen, en haar dan op een slededraagberrie achteraan een scooter terug naar de bewoonde wereld brachten. Waarna ze enkele dagen opgenomen moest worden in het plaatselijke ziekenhuis.
Gelukkig is het nadien allemaal weer goed gekomen. Maar het heeft toch enkele maanden geduurt vooraleer ze terug zonder pijn op een stoel kon plaats nemen.
Dus een zeker risico is er zeker aan verbonden. Niet te vlug denken dat je de scooters onder controle hebt. Ze hebben dan ook een maximum snelheid van 70 mijl/uur.
Zo hebben we enkele tochten ondernomen met de scooters. Eerst een klein ritje van een half uur om te voelen wat het eigenlijk is. En nadien een tocht van een ganse dag, waarna je -wanneer je weer terug in je hotelkamer bent- blij bent dat het eigenlijk over is. Want vermoeiend is zo'n tochtje zeker.
En als laatste rit hebben we de snelheidstocht gedaan. Deze tocht mag je ook enkel doen als je de kennismakingtocht ervaren hebt. Want deze tocht van een viertal uurtjes gaat snel, zeer snel eigenlijk. Echt iets voor snelheidsduivels. Gelukkig hebben we geen flitspalen tegengekomen :+)
En natuurlijk als je naar Lapland gaat moet je een rendierentocht maken. Wat op zich eigenlijk niet zo veel inhoudt. Je kruipt in een houten slede, en maakte enkele rondjes bij een plaatselijke rendierboerderij.
Maar je moet het gedaan
hebben als je daar geweest bent hé.
