Dag 13 van Mosjoen naar Vikhammer

Jong jong, wat een dag !

Deze morgen heeft de wekker me voor de eerste keer mogen wakker maken en ik heb heel goed geslapen.
En zoals elke morgen -en zoals bij de meeste onder ons denk ik- eerst een potje koffie maken.
Dan nog wat surfen, en nadien samen ontbijten.

Tegen negen uur waren we weer de baan op.

We hadden wat voorsprong op het programma, dus we gingen vandaag dan ook wat verder ons eindpunt plannen dan volgens ons schema stond. In Mosjoen vertrokken en we zijn gaan overnachten op de camping in Vikhammer.

Onderweg zijn we de stuwdam van Namsen gaan bezichtigen,

Zodra we het filmpje en de foto's kunnen uploaden zal je ze hier vinden, maar momenteel hebben we niet genoeg verbinding.

Voor de rest tijdens de rit was er niets speciaals gebeurd. Het weder was vandaag ook weer eerder slecht dan goed te noemen.

MAAR....Liesje had sinds gisteren wat last gekregen van haar blaas. Ze heeft toen enkele uren regelmatig naar het toilet moeten gaan, en soms was het wat pijnlijk. Maar rond de middag gisteren ging het terug beter, en weer wat verder op de dag had ze er eigenlijk geen last meer van.

En vandaag was ze deze morgen ook weer opgestaan met geen lastige blaas meer.
TOT we terug waren van onze wandeling rond de stuwdam, toen kwam de blaas weer opspelen en had ze terug wat branderigheid als ze moest gaan plassen.

“Zal wel terug over gaan” dacht ze.

Maar niets was minder waar. Toen we gearriveerd waren op de camping -rond kwart na vijf- kreeg ze meer en meer last. Om de vijf minuten moest ze naar het toilet. En dat meestal maar voor een paar druppels.

Tja, daar kon ze de nacht niet mee ingaan hé.

Een viertal jaar geleden had ze er nog eens last van gehad, en toen is het ook pas genezen na een kuur antibioticum. Maarja, nu zaten we wel in een vreemd land.

Gelukkig hadden we internet op de camping zodat we wat opzoekingen konden doen.
Zo hadden we gevonden dat op 700 meter een apotheker zat. Maar we moesten het natuurlijk ook kunnen gaan uitleggen waar ze last van had. Met alleen naar onder te wijzen...daar zou de apotheker het niet mee weten volgens mij. En velen Noren spreken wel Engels, maar als we een oudere persoon zouden treffen, dan zou het wel eens kunnen zijn dat hij/zij niet veel woorden Engels zou kennen.
Dus nog maar wat opzoekingen gedaan om een paar woorden Noors te leren, of ten minste ze op te schrijven en er zo mee naar de apotheek te stappen.

Maar er was natuurlijk ook al wat tijd verstreken. Want we hadden ook al het avondeten klaar gemaakt en opgegeten natuurlijk. En met onze opzoekingen was het al na 19u geworden.
Dus we gingen dan maar eerst naar de receptie van de camping om daar ons verhaal uiteen te doen.
We hadden gehoopt dat de receptionist dan wel misschien een telefoon zou doen naar de plaatselijke apotheker(die bij wijze van spreken toch naast de deur lag), maar het had geen zin vertelde de man om hem proberen op te bellen.
De apothekers hier sluiten reeds om 17u. En als je dan nog iets dringend zou nodig hebben moest je je medicatie gaan zoeken in Trondheim, toch zo'n kleine 15km verder.

Oke, er zat niets anders op. We hadden ook gevraagd naar de mogelijkheid om naar een dokter te gaan, maar dat ging ook niet. De dokters hier werken allemaal op afspraak, en komen allemaal aan huis. Dus bij de dokter zelf op consultatie gaan gaat hier niet blijkbaar.
En als je toch iets dringends aan de hand hebt, ben je verplicht om naar de spoed te gaan.

Wij dus -van de toch vriendelijke man van de campingreceptie- een adres gekregen in Trondheim om achter de medicatie te gaan.
Maar de dachten er ook al aan dat dit enkel misschien tot niets zou herleiden. Want als Lies iets zou nodig hebben dat daadwerkelijk helpt, was het antibioticum. En zou ze dat krijgen bij de apotheek zonder een voorschrift?

Dus Trondheim binnen gereden -en dit is toch een redelijk grote stad- met mijn 7m14. Gelukkig was het spitsuur hier al voorbij, dus we konden overal goed manoeuvreren met de camper. Maar ze waren wel op verschillende plaatsen wegwerkzaamheden aan het uitvoeren, dus verschillende keren wegomleidingen gehad.
Maar toch vonden we de apotheek redelijk snel.

Lies moest haar verhaal alleen gaan proberen op te lossen, want ik kon niet mee omdat ik de camper nergens kon parkeren zodat ik zomaar ergens op een parking op de rijweg moest gaan staan.

Dus als er iemand weg moest waar ik juist stond, dan moest de camper verzet worden.

Lies dus met haar stoute schoenen aan alleen op pad richting de apotheek. Ze kan dan wel redelijk haar (mannetje) staan, maar zo vlot is ze nu ook weer niet in haar vreemde talen. Maar in deze -toch grote stad- zouden ze wel Engels kunnen zeker?

Ik dus op die parking. En natuurlijk kwam er even later politie op mijn dak.

“Wat doet meneer hier?” Natuurlijk allemaal in het Engels.

Ikke uitgelegd dat mijn vrouw ziek was en dat we op doortocht waren, en dat ze nu naar de apotheker was. Dat was een goede uitleg voor meneer de agent. Hij vroeg enkel nog of ik mij kon legitimeren. Maar dat kon ik ook niet. Lies had namelijk in haar tas mijn portefeuille zitten. Gelukkig kon de agent dit ook begrijpen en stapte hij weer verder.

Toch vriendelijke agenten in Noorwegen, daar kunnen die van ons nog wat van leren.

Een klein kwartiertje later kwam Lieske terug aan de camper. En het was van datte.....ze moest eerst naar de spoed om een voorschrift te gaan halen. Ze kreeg de medicatie niet was ze nodig had.
Ze had wel het adres gekregen van het ziekenhuis in Trondheim. Gelukkig was het maar een tien minuutjes van de apotheker vandaan. Enne, de apotheker bleef nog open tot 24u snachts. Dus daar konden we -hopelijk- nadien nog terecht voor haar pillekes.

Natuurlijk zaten we nog met die omleidingen. En de Noorse gebruiken op gebied van organisatie van het stadsverkeer ook andere gewoontes dan wij. Zo mag je normaal niet op het uiterste rechtse vak rijden, omdat dit bestemd is voor bussen en taxi's. Je mag er enkel op rijden wanneer je ook ergens rechts moet afslaan, en dan dit moet je dan nog doen op het laatste moment zodat je die bussen of taxi's niet hindert.

Maar als je gps -met die omleidingen- dan net pas op het laatste moment weet waar hij naartoe moet...........dat maakt het dat wel moeilijk om de juiste straat op tijd in te slagen.
Maar we zijn er toch geraakt.
Tegen 21u waren we daar. Eerst bij de receptie, dan een half uurtje gewacht eer we een wachtzaal verder in mochten.

En daar begon het...

De receptioniste van het ziekenhuis kon vlot haar Engels, dus daar hadden we geen problemen.

Maar toen we nog eens een tien minuten verder hadden gewacht in een tweede wachtzaal, kwam er op een gegeven moment een jong verpleegstertje af, en ze deed teken dat we haar moesten volgen.

“Oke, dacht we, nu gaan we bij de dokter mogen”
Maar neen, de deur ging open....Lies en ik stappen er binnen.....en daar stonden we dan samen in....het toilet voor de gehandicapten
????!!!!????
Er stonden ook wel potjes op een bankje, dus Lies dacht al direct “Ik zal wel in een potteke moeten plassen zeker?”
Oke, dat dan maar doen zeker.

En nu ??? Waar moesten we met dat potje blijven? Daar laten staan, of meenemen? Die verpleegster was ook nergens meer te zien. We konden toch moeilijk met dat potje op de gang gaan rondlopen hé.

Toen viel het Lies op dat er in de kamer een soort luikje was. En uit het Noors konden we uitmaken dat ze haar potje daar moest in zetten. Dat deed ze dan maar, en we stapten terug naar buiten.

Weer even gaan zitten in die tweede wachtkamer.

Een dik 15 minuten later werden we weer opgehaald door diezelfde verpleegster. Ze deed weer teken dat we haar moesten volgen.

“Nu zullen we wel naar de dokter mogen...dachten we weer”
Ze deed teken naar een deur....dachten we.
Oke, wij naar die deur...klopte toch maar vlug en deden op hetzelfde moment de deur open.
Daar zat al een patient die net door de dokter liet bloed afnemen. Dus hier moesten we niet zijn hé?
Gelukkig zat die patient daar enkel voor zijn bloed. Hij had even goed met zijn broek op zijn enkels kunnen gestaan hebben. Of nog erger...op handen en knieen om zijn achterste te laten nakijken haha.
Maar wij dus vlug die deur terug toe.

De verpleegster had onze misstap gezien, en kwam ons dan maar vlug begeleiden naar een volgende wachtzaal waar we weer moesten wachten.

En deze keer duurde het toch lang. Het was bijna half elf toen we uiteindelijk bij de dokter werden binnen geroepen. Die moest natuurlijk maar even vlug een voorschrift schrijven, en weg waren wij.

Terug naar de apotheek van daarstraks. Liesje daar weer afgezet....ikke op de parking een beetje verder. Wachten op de agent van daarstraks, maar deze keer kwam hij niet opdagen. Misschien ook wel gelukkig. Even later was Liesje daar met haar broodnodige pillekes.

Ondertussen had ik de kleine gps ook al terug ingesteld met de coördinaten om de weg terug te vinden naar de camping.
We vertrokken en reden de stad uit, maar we merkten dat hij een andere weg nam dan die we heen genomen hadden. Om naar de apotheek te rijden had ik de grote gps gebruikt, omdat het met een adres was. Maar omdat we niet weten hoe we de coördinaten in de grote gps moeten steken, moest ik wel de kleine gebruiken om terug naar de camping te geraken. We hadden namelijk enkel de coördinaten van die camping, en geen adres.

Maar hij begon ons door bossen te sturen. En eer we het besefte was het telaat. De kleine gps stond namelijk nog op “tolwegen vermijden”, en rond Trondheim is het één en al tolwegen. Dus de kleine gps zocht een weg terug naar de camping door de bossen.

Naar de apotheek was maar een half uurtje rijden, maar terug....daar hebben we een uur over gedaan.
En dan allemaal langs wegen waarlangs het vervoer van de houtkap verliep. Dus je kan je al inbeelden hoe de camper eruit zag toen we terug op de camping arriveerde.
Smerig, niet te doen ! En met tripke naar de apotheker en naar het ziekenhuis stond er weer 50 kilometer en 2 uur rijden meer op de teller(deze kilometers en tijd zijn trouwens niet bijgeteld van de cijfers onderaan)

Het eerste wat we gedaan hebben zijn de emmers uit de achterbak gehaald met de sponsen en het grof vuil er beginnen af te vegen. Na een dik kwatier was hij toch terug een beetje toonbaar.
Bij de andere camperbewoners waren de rolluikjes al toe. Hadden we de camper niet een beetje toonbaar gemaakt, dan hadden ze zeker gedacht dat we s'nachts gaan rallyrijden waren.

Tegen middernacht kropen we terug in onze camper.

Liesje heeft het niet lang meer uitgehouden, zij is nog een doucheke gaan nemen op de camping en is haar bedje ingekropen.

Trouwens het waren hele mooie douches zei Lies, en zonder jetons, dus ze konden niet voortijdig uitvallen zodat ik weer met schuim in mijn ogen zou staan.
Maar een doucheke nemen zou niet meer voor mij vandaag, dat hield ik voor morgenvroeg.

Ik heb gewoon nog even aan mijn verhaal verder gewerkt en ben toen ook mijne nest ingekropen.


De cijfers voor vandaag
De gereden kilometers zijn: 388
De gereden tijd: 5u45
De gemiddelde snelheid: 67km/u
Het gemiddelde verbruik: 9,0